မရွိမွ သိတဲ့ တန္းဖိုး

စာေတြေရးခ်င္တဲ့က်မ   ဘာေရးရမလဲေပါ့ေနာ္

ကိုေရးလို့သူမ်ားကလာဖတ္မိတဲ့အခါဘာမွအဓိပါယ္မရွိဘူးဆိုရင္လဲ ရွက္စရာႀကီး

တကယ္ေတာ့ေရခ်င္မိတာႀကာခဲ့ပါျပီ  ငယ္ဘ၀အေႀကာင္းေလေပါ့

ငယ္ဆို  သိတက္စ  ၉ႏွစ္ေလာက္ကေပါ့  အဲ့ကတည္းကစလိုက္တဲ့ဘ၀

ခုခ်ိန္ထိကိုမေအးခ်မ္းေသးတာ

ဟူး  မွတ္မွတ္ရရေပါ့  ေဖေဖဆံုးမဲ့ေန.မွာ

မနက္သံုးနာရီေလာက္ကတည္းကေဖေဖကအေမာေဖာက္ေနရွာတာ

သနားပါတယ္ ဆံုးသြားရင္ေတာ့ေရာဂါခံစားရသက္သာမွလို့ေတြးမိတာေပါ့

တကယ္ေတာ့ ကိုယ့္ကိုေမြးခဲ့တဲ့မိဘအနားေတာင္မကပ္ရဲတဲ့ေႀကာက္စိတ္ေႀကာင့္

ေဖေဖဆံုးတာ အနားမွာမေနခဲ့မိဘူးေလ……………..ေႀကာက္ျပီးေက်ာင္းကိုသြားခဲ့တာ

ေန့လည္ထမင္းစားဆင္းေတာ့သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကလာေခၚတယ္။

နင့္အေဖ ဆံုးျပီတဲ့ အဲ့ခ်ိန္မွာက်မကျပန္ေျပာလိုက္တယ္  ငါထင္ပါတယ္ဟာ

တကယ္ေတာ့  မိဘဆိုတဲ့ တန္ဖိုးကို က်မနားမလည္မခံစားတက္ေသးခဲ့လို့ပါ

ဆင္ရဲႏြမ္းပါတဲ့ေဖေဖတဲ့ ေဖေဖနဲ့ေမေမရဲ့သာသမီးေတြထဲမွာက်မက အငယ္ဆံုးေပါ့

ေဖေဖဆံုးလို့ ဆြမ္းသြပ္ျပီးတဲ့ေန့မွာပဲ မမႀကီးနဲ့မမေလးက

အေဒၚ၀မ္းကြဲ ေတြရွိတဲ့ေတာရြာကိုသြားျပီေကာက္စိုက္ရတယ္ေလ

ေဖေဖရဲ့ ေရာဂါကုသစရိတ္ေတြရယ္ နာေရးစရိတ္ေတြရယ္ဆပ္ဖို့အေရးေပါ့

အဲ့ညေန့ကစလို့  ေမေမနဲလဲခြဲေနခဲ့ရတယ္ ေမေမကလည္းသူလုပ္ကိုင္တက္တဲ့ေဓ်းေရာင္းေပါ့

ညအိပ္ခရီးရွည္သြားေရာင္းတာေလ အဲ့လိုနဲ့က်မက က်န္ေနခဲ့ရတယ္

ကိုႀကီးတို့လင္မယားႏွစ္ေယာက္အိမ္မွာ  ေယာင္းမကလဲပ်င္းမွပ်င္း

က်မက အဲ့အခ်ိန္တုန္းက ေက်ာင္းကို မူလတန္း ၄ တန္းတက္တာကို

အဲ့လိုနဲ့ မမတို့ကလည္းအေႀကြးေႀကေရးအလုပ္ေတြလုပ္ မိုးျပီးေႏြ  ေႏြျပီးေဆာင္းနဲ့

အေႀကြးေတြသြားဆပ္ေနရရွာတာ က်မကိုလည္းေက်ာင္းဆက္ထားမယ္ေပါ့

ဒါေပမဲ့  အေႀကြးေတြနဲ့လံုးပန္းေနရတဲ့အမေတြကို မႀကည့္ရက္ေတာ့ဘူးေလ

က်မ ေက်ာင္းမတက္ေတာ့ပဲနဲ့ က်ဘန္းအလုပ္ေလးေတြလိုက္လုပ္ျဖစ္တယ္

အကိုအိမ္မွာစားရတာကို ေမေမနဲ့လည္းအတူမေနရပဲ ေမေမကလည္းခရီးပဲသြားေနရတယ္ေလ

ေနာက္ေတာ့ေမေမက ရန္ကုန္မွာအလုပ္သြားလုပ္ေတာ့ သူအလုပ္၀င္တဲ့ဆန္ဆိုင္နားေလးက

ထမင္းဆိုင္ေလးကစားပဲြထိုးလိုတယ္ဆိုေတာ့ ေမေမကရြာျပန္လာျပီေခၚတာေပါ့

နီးနီးနားနားေတြ့ရတယ္ေလ  ဒီလိုနဲ့ရန္ကုန္ျမိဳ့ႀကီးကို က်မ ၁၁ နွစ္အရြယ္မွာစေျခခ်ခဲ့တာေပါ့

ထမင္းဆို္ပိုင္ရွင္ အဖိုးနဲ့အဘြားကလဲ ေကာင္းႀကပါတယ္   

အဲ့လိုနဲ့ မမေလးနဲ့မမႀကီးကိုပါေခၚခြင့္ေပးခဲ့တယ္

ညီအမ သံုးေယာက္စရိတ္ျငိမ္းလစာ တစ္လမွ  1000  တစ္ေထာင္ပဲရတဲ့အလုပ္ေလးမွာမွီခိုရင္

ေနလာႀကတာ 2 ႏွစ္ေနျဖစ္ခဲ့တယ္  အရန္းပဲသေဘာေကာင္းတယ္ထင္ရတဲ့

အဖိုးနဲ့အဘြားက  က်မတို့ ညီအမေတြကိုလစာေတြလည္းတိုးမေပးပဲနဲ့မသိဟန္ေဆာင္ေနႀကတာကို

အျပင္ေလ့လာမွဳ့မရွိသေလာက္နည္းခဲ့တဲ့ က်မတို့ကဘယ္သိပါလိမ့္မလဲ တေန့မွာအေဒၚတစ္ေယာက္က

ေရာက္လာခဲ့တယ္ အဲ့အေဒၚကလည္းဆန္ဆိုင္အလုပ္သမပဲေလ 

သူကေတာ့ဆန္ေတြကို၀ယ္သူေတြရဲ့အိမ္ေတြလိုက္ပို့ရတဲသူဆိုေတာ

ရန္ကုန္ျမိဳ့ရဲ့ အျပင္ေလာကကိုသိသင့္သေလာက္သိတဲ့သူေပါ့ေလ

အေဒၚက မမတို့ကိုေမးတယ္ လစာဘယ္ေလာက္ေပးလဲတဲ့ မမတို့ကတစ္လကို  1000  လို့ေျပာေတာ့

စိတ္တိုသြားတယ္ေလ ေမေမ့ကို  ေမေမကေတာ့မသိဘူး သူအလုပ္လုပ္ရတဲ့ဆိုင္ေလးအထဲမွာပဲ

ဆန္အမ်ိဳးစားေကာင္းမေကာင္း ဆန္းျပီးထမင္းခ်က္ေပးရတာနဲ့ ဆန္ေတြအသန့္လုပ္ေပးရတာပဲသိတာကို

တေန့ေတာ့ ရြာကအကိုတို့လင္မယားနဲ့တူမေလးလိုက္လာပါေလေရာ လိုက္လာေတာ့ သူတို့ုျပန္ဖို့ဆိုျပီး

မမႀကီးက သံုးေယာက္သားရတဲ့လစာေလး သံုးလစာေလာက္ေပးလိုက္ရရွာတာေပါ့

က်မတို့ မိသာစုက ခ်မ္းသာတာလဲေျပာမေနနဲ့ ေျပာစရာမွမရွိတာကို ေနာ

အဲ့လိုနဲ့ဘာမွလည္းမစုမိနိုင္ျပန္ဘူး အကိုတို ့ကပံုမွန္လာေနတာကို

ေနာက္ေတာ့အေဒၚကမႀကည့္ရက္ေတာ့တာနဲ့  သူနဲ့အတူေနမယ္ ျပီေတာ့လိွဳင္သာယာစက္မွဳ့စုန္မွာ

အလုပ္လိုက္ရွာမယ္ဆိုျပီး လာေခၚမွ ဆိုင္ပိုင္ရွင္ေတြကလစာတိုးေပးတယ္ေလမထြက္ပါနဲ့တဲ့

တစ္လကို တစ္ေယာက္ 15000  တစ္ေသာင္းခဲြေပးပါတယ္တဲ့ေလ  1000  နဲ ့ခိုင္းထားတာ

ျပန္မွ  15000 ေပးတာကိုစဥ္းစားသာႀကည့္ေတာ့  လူေတြရဲ့သေဘာကိုေျပာပါတယ္

တစ္ခ်ိဳ ့ တစ္ခ်ိဳ ့ရဲ့စိတ္ေတြက အခက္ခဲ့ရွိတဲ့ဘူကိကူညီခ်င္ႀကသလို  တစ္ခ်ိဳ ့ တစ္ခ်ိဳ ့ကေတာ့

အခက္ခဲရွိတဲ့လူကို အခြင့္ေကာင္းယူျပီးခိုင္းစားတက္ႀကတယ္ 

အခြင့္ေရးဆိုတာလူတိုင္းမွာရွိပါတယ္

အခြင့္ေကာင္းကိုေတာ့ ေနရာတိုင္းအသံုးမခ်မိေစနဲ ့ေပါ့

 အခြင္ေရးနဲ ့ အခြင့္ေကာင္းကို  ေသခ်ာခြဲျခားနားလည္းရင္  အခက္ခဲေတြ

ေျဖရွင္းရလြယ္မွာပါ   ဒီစာေရးမိသူ က်မ ကလည္းလက္ရွိမွာ

အခက္ခဲေတြနဲ ့ရင္ဆိုင္ေနရတဲ့သူပါပဲအေႀကာင္းအရာေလးေတြးေလးေတြနဲ့အတူ

တန္ဖိုးမသိခဲ့မိတဲ့ အရြယ္က မိသားစုဆိုတာကို  ခုမွေႏွာင္းေနာင္တနဲ့ အတူ

မရွိေတာ့တဲ့ ေဖေဖ့ကို တမ္းတ အေနေ၀းေနရတဲ့ အသက္ေတြႀကီးေနျပီျဖစ္တဲ့ေမေမးကို 

လြမ္းရင္းနဲ့ အေတြးတစ္ခ်ိဳ ့ကိုမ်ွေ၀လိုက္တာပါ…..

 

 

စိတ္ထဲရွိတာရင္ဖြင့္မိပါသည္ .............အမွားမ်ားပါရင္ နားလည္းေပးႀကပါေနာ္